Así o sinalou Thunberg nunha entrevista co xornalista Fernando González “ Gonzo” no programa Salvados da Sexta na que indicou que na COP26, diranse “cousas que soen ben e quedan ben por escrito, tendo pequenas e simbólicas vitorias que non significan tanto en realidade, pero quedan ben sobre o papel para que (os dirixentes) poidan dicir ‘estamos a facer algo'”. 

Na súa opinión, mentres non haxa máis xente que saia e presione ao máximo, mentres os medios de comunicación e as autoridades non presionen aos políticos, o máis probable é que se saian coa súa”. 

A pesar de que se acorden obxectivos de redución de emisións vinculantes no Cume do Clima ( COP26) de Glasgow (Reino Unido), está convencida de que “se está lonxe” de atallar a crise climática ata que non se trate a emerxencia climática como tal, e anuncios como a redución á metade as emisións en 2050 non teñen a magnitude que debería, porque “cando entras en detalle, non é gran cousa, aínda que soe ben, porque hai tantos baleiros legais e tantas posibilidades de pospoñer accións, mentres seguen usando o orzamento de dióxido de carbono”. 

Sostén que os países asisten a estes cumes “de maneira simbólica”, porque se non asistisen “reprocharíanlles que non lles importa” a crise climática, entón asisten para “finxir a súa importancia”. “Así funcionan as cousas”, asegura. 

Sobre o mercado de carbono sinala que dificilmente se poderá atallar a crise climática sen atallar a causa principal: a desigualdade entre países ricos e pobres e ignorar o feito de que hai unha “débeda histórica”, e asegura que “a  inacción é máis cara que a acción”, por iso, parécelle estraño que se reduza o problema a unha cuestión de diñeiro cando, en realidade, o que está en risco son innumerables vidas humanas. 

En relación á xustiza climática, di, que a cuestión é en realidade “acción climática e postos de traballo ou nada”, sen deixar a ninguén atrás. 

Sobre a ampliación do aeroporto de Barcelona, di que só é necesario “ver as cifras e sumar un máis un” o uso dos combustibles fósiles e o quecemento global. “Moitos datos obrigarían a romper moitos dos contratos económicos xa asinados e iso, neste sistema, non é posible”. 

O “greenwashing” ou  ecoblanqueo “é cada vez máis frecuente e máis intenso” e para a xente que non é consciente diso pode ser moi difícil distinguir entre acción real e  ecoblanqueo, “o que o fai máis perigoso”.

Asegura que algunhas marcas tentaron captala para ser a súa imaxe ofrecéndolle moito diñeiro, aínda que non especifica a cantidade porque declina calquera proposta, mentres outras sinxelamente “sen autorización” utilízana para a súa publicidade como algunhas empresas de automóbiles, de roupa, entre outras.

Sostén que agora é máis coidadosa coas súas críticas porque todo o que diga “pode ser terxiversado”, agora que “se analiza palabra por palabra” os seus discursos ou críticas “poden darlles a volta e prexudicarme”. Talvez, di, é porque “son autista e quero ser auténtica e sincera”. 

Sobre os negacionistas do cambio climático, manifesta que os hai en todas partes, e en certa forma a maioría de xente é negacionista da crise climática” porque non estamos a actuar coma se existise unha crise climática. Ademais, sinala, existen estudos sobre o financiamento de grandes lobbies para fomentar o negacionismo climático. 

Ri ao escoitar algunhas das “ fake news” que se verteron sobre ela, como que é a sucesora do magnate George Soros ou que unha igrexa designoulle sucesora de Xesucristo ou que lle acusan de ser membro do Estado islmámico, ou que é unha gran espía internacional ou ten persoas detrás que lle van dicindo o que debe dicir. 

Di que a síndrome de Asperberg do que foi diagnosticada axudoulle para facer cousas boas e pode ser “unha vantaxe en moitas situacións, aínda que entende que ela o tivo máis fácil que outras persoas co mesmo diagnostico ao estar rodeada de xente que lle axuda e facilítalle a adaptación. 

En relación ao rexeitamento escolar ou “ bulling” que sufriu hai uns anos, sinala que pode ser porque hai xente que non queira que alcance “o teu maior potencial” ou dalgunha forma “téñenche medo”.

Sostén que algún político de forma individual tentou captala para a súa formación política, pero non unha formación, e asegura que non se dedicaría agora mesmo á mesma segundo como está.

Cre que a política estivo moi afastada da xente corrente e máis aínda cando se fala de loita contra a crise climática, o cal pode ser un perigo para a democracia. 

Sostén que a pesar da fama, a súa vida non cambiou demasiado, “sigo sendo unha adolescente, sigo coa miña rutina, vou a clases, unha vida moi normal”, aínda que recoñece que agora xa non vive cos seus pais todo o tempo, e está nun piso prestado para que a xente non saiba onde vive. 

Asegura que recibiu ameazas de morte, pero di “teño a sorte de vivir nunha parte do mundo onde podo facer activismo sen…”, aínda así sente “moi privilexiada por vivir tan segura”. 

O asasinato de activistas sociais e climáticos “ponnos en posición de maior responsabilidade para amplificar a voces daqueles que se expoñen a graves perigos”. 

Asegura non pensa no futuro, e se se cansa do activismo climático xa buscaría algo ao que dedicarse.

Sorpréndese que o seu liderado durase tanto, aínda que se desaparece “terei que facelo doutra maneira”, e asegura, que “probablemente seguirá co activismo”. 

Nunha mensaxe aos mozos e mirando directamente á cámara, sostén que comprende que haxa moitos que non entendan aos activistas climáticos, porque a crise climática “non existe no debate público e trátase como un tema político, entre moitos outros temas. Pero se a xente se decatase do que supón a crise climática moita máis xente se uniría ao movemento e sumaríase a nós nas rúas. 

Imaxe por Carlos Roso.