Desde o 1 de xaneiro, a garantía obrigatoria pasa dos dous aos tres anos

Desde o 1 de xaneiro empeza a aplicarse a normativa de consumo pola que se amplían os prazos das garantías legais dos bens de dous a tres anos, e que incrementa ademais o período obrigatorio en que os fabricantes deben dispoñer de pezas para facilitar a  reparabilidade dos seus produtos.

7979073b90aec3d5f1366cc64f2699ca55f48a01
Lembrouno nun comunicado o Ministerio de Consumo, no que recalcou que esta reforma de Lei Xeral para a defensa dos consumidores e usuarios, que o Consello de Ministros aprobou en abril, forma parte dunha “estratexia de fomento da economía circular” destinada a incrementar a durabilidade dos bens” e reducir o impacto ambiental do modelo produtivo.

Desde este sábado refórzase o dereito de garantía dos consumidores, cunha ampliación dos prazos en que estes poden esixir que se arranxen os produtos comprados no caso de que presenten taras (o prazo mínimo requirido serán tres anos) ou se se estragan e tamén se estende o período en que poden reclamar se non están conformes, que será de cinco anos.

Doutra banda, o período en que os fabricantes están obrigados a dispoñer de pezas para reparar os produtos, unha vez estes deixan de fabricarse, duplícase: pasa dos cinco anos que esixía a normativa anterior aos dez anos que pide a nova regulación.

Servizos dixitais

Outra novidade tras a reforma que entra en vigor en 2022 é a inclusión de novas obrigacións para os subministradores de servizos dixitais, que deberán ofrecer dunha garantía mínima de dous anos.

Na categoría de subministración de servizos dixitais inclúense desde o sábado: programas informáticos, aplicacións, arquivos de vídeo, arquivos de audio, arquivos de música, xogos dixitais, libros electrónicos e outras publicacións electrónicas.

Na era do comercio electrónico, a nova regulación recolle por primeira vez os contratos nos que os consumidores non pagan un prezo pero si ceden os seus datos persoais para acceder a un servizo en liña, xa sexa en redes sociais, correo, mensaxería instantánea ou calquera outro ámbito da contorna ‘en liña’.

Considerarase ademais que os contidos ou servizos dixitais estarán dispoñibles ou accesibles cando chegasen á contorna do consumidor e usuario “e non será necesario ningún outro acto do empresario para que poida utilizalos conforme ao contrato”, precisan desde o Ministerio de Consumo.

Quedan excluídos da normativa os programas libres e de código aberto, no que o código fonte compártese abertamente e os usuarios poden acceder libremente ao programa (software). 

Artigo traducido ao galego de EFEverde. Consulta o orixinal aquí.
Voltar o listado

Empregamos cookies propias e de terceiros para mellorar a experiencia do usuario a través da sua navegación. Se continúas a navegar aceptas o seu uso. Política de cookies

Continuar navegando