Con todo, nun mundo no que a postverdade campa ás súas anchas na maioría dos medios de comunicación convencionais, os datos científicos xa non son suficientes á hora de concienciar á poboación sobre a magnitude deste problema ambiental e da urxente necesidade de realizar cambios estruturais nos nosos procesos de produción e consumo de bens e servizos. Non xa tanto para que se adopte un modo de vida individual máis ecolóxico e sostible, baseado na redución do consumo e nos principios da reutilización e da reciclaxe, algo sempre importante e necesario. Senón para que a presión social colectiva comece a apuntar aos maiores responsables de acelerar o cambio climático: os dirixentes das 100 empresas do mundo responsables do 71 % das emisións de gases de efecto invernadoiro a nivel global. Unha presión social necesaria e urxente para que os cambios económicos e políticos cara a unha maior sustentabilidade do planeta sexan profundos e realmente transformadores. 

Os datos científicos sobre o cambio climático están á nosa disposición e son facilmente contrastables. Nun mundo ideal, a soa constatación destas evidencias sobre o cambio climático debería ser suficiente para que tod@s loitásemos para atallar o problema ambiental que temos diante. Con todo, se algo nos ensinou o cambio climático é que este mundo, e nós, os seres humanos, estamos moi lonxe de ser perfectos. E tamén que somos capaces de entrar en acción máis por impulsos e emocións que pola mera observación de feitos contrastados. Neste sentido e como toda iniciativa de concienciación é benvida ante un reto ambiental do tamaño do cambio climático, hoxe apelaremos á emotividade como motor do cambio. Unha emotividade que poucas industrias souberon explotar mellor que a do cinema, co seu gran potencial como axente remexedor de conciencias. E así, propoñemos 5 películas sobre o cambio climático que nos convidan a reflexionar. Un exercicio no que podemos visualizar de antemán, grazas á ficción, algúns dos posibles efectos devastadores que pode traer consigo o quecemento global do planeta. 

A película de Ridley  Scott non só merece o visionado por ser unha auténtica obra mestra a moitos niveis: pola súa fotografía e a súa innovadora estética futurista; pola complexidade filosófica do argumento ou pola marabillosa banda sonora composta por Vangelis.  Blade Runner presentábanos en 1982 un futuro próximo  distópico no que a natureza é practicamente inexistente, no que se vive nunha noite continua por efecto da contaminación e os animais reais cotízanse como obxectos de luxo pola súa extrema escaseza. Unha magnífica invitación a reflexionar sobre como se proxecta a vida nun mundo no que a actividade humana terminou cos ecosistemas naturais.  

A película protagonizada por Kevin Costner mostra un futuro afastado, en torno ao ano 2500, no que o mundo como o coñecemos quedou mergullado baixa a auga tras o desxeo das masas polares durante o século  XXI. Os personaxes do filme dedícanse a tentar sobrevivir nun mundo asolagado, no que a auga doce, o petróleo ou a propia terra son as materias máis cobizadas. Mentres, soñan con chegar a Dryland, un hipotético lugar descoñecido no que aínda existe terra firme. 

Nesta cinta na que Viggo Mortensen interpreta o papel protagonista, sitúasenos nun mundo postapocalíptico que ten lugar nun horizonte temporal próximo. Un panorama de pesadelo froito dunha serie de cataclismos ambientais que fixeron descender drasticamente as temperaturas e que decimaron á maior parte da poboación mundial. Unha das cousas máis interesantes desta película é a proposta que fai dun mundo cruel e descarnado, onde a escaseza acabou con todo resto de civilización. Un bo recordatorio de como os seres humanos necesitamos da natureza non só para abastecernos, senón para poder manter a nosa humanidade. 

Esta complexa obra de Nolan expón un futuro, non demasiado afastado, no que os seres humanos deben tentar abandonar o planeta Terra, un lugar  inhabitable por mor dunha climatoloxía cada vez máis abrupta e da escaseza de alimentos. A pesar de que o cambio climático non se menciona como tal durante a película, as consecuencias déixanse ver ao longo de todo o filme e motivan a necesidade de que os seres humanos colonicen un novo planeta como última esperanza para a supervivencia da especie. Unha película que nos lembra que os efectos do cambio climático aféctannos a toda a humanidade en conxunto. 

Nesta historia, o director mexicano Alfonso Cuarón fálanos dun mundo no que a esperanza da humanidade ante a súa posible extinción está practicamente esgotada tras 18 anos seguidos de infertilidade. Aínda que a película non esclarece o porqué desta infertilidade e o director prefire deixar esa reflexión para os espectadores, o certo é que é fácil imaxinar un mundo no que un medio ambiente enfermo desencadee tales consecuencias. Sexa como for, o certo é que  Children of Men pode interpretarse como unha chamada á esperanza ante as causas aparentemente perdidas. E neste sentido, por que non, tamén a seguir loitando contra as causas do cambio climático.

Imaxe de Erik Mclean