Estes produtos son o resultado dun proceso de transformación que se fai dentro da colmea por abellas xestionadas, pero en realidade a polinización de cultivos realizada por todo tipo de polinizadores é responsable da produción de moitos alimentos (froitas, verduras) e doutras materias primas (algodón, caucho, medicinas).

A distribución de cultivos dependentes dos polinizadores non é a mesma en todo o mundo. Todos os países dependen destes axentes, pero algúns máis que outros. América do Norte, África do Norte ou Europa son rexións moi dependentes, en cambio América Central, Oceanía ou Sudáfrica teñen unha agricultura máis diversificada ou baseada en cultivos non dependentes.

Tampouco todos os cultivos dependen dos polinizadores. A maioría dos cultivos de cereais e de tubérculos non necesitan ás abellas. Os cultivos entomófilos son principalmente as froitas, as hortalizas, os cultivos estimulantes como o café ou o cacao, varias especias e a maioría dos froitos secos.

As abellas contribúen en gran medida á nosa dieta, pero tamén ao equilibrio económico da agricultura. Ademais, xogan un papel activo na produción e reprodución da fauna e da flora silvestres de todo tipo de paisaxes, polo que brindan un servizo imprescindible preservando os ecosistemas, moitos dos cales integramos e dos que tamén dependemos.

A realidade é que os humanos non morreriamos de fame se as abellas desaparecesen, pero as consecuencias da súa extinción serían moi prexudiciais, xa que o 40% dos nutrientes que consumimos na actualidade proveñen de cultivos dependentes de polinizadores, entre os que se atopa o 90% da vitamina C.

Estes insectos extremadamente preciosos están a diminuír de forma alarmante. Os expertos coinciden en que a intensificación das actividades agrícolas, os agroquímicos e pesticidas, a destrución dos hábitats naturais, as enfermidades, o cambio climático e/ou as especies exóticas invasoras como o avispón asiático están a causar devandito declive.

Todos estes factores son culpa das actividades antropoxénicas, posto que o ser humano en xeral preocúpase do seu propio beneficio e benestar, así estes cústenlles a existencia a outras especies. Bo exemplo diso é que, as políticas agrícolas especialmente as dos países máis desenvolvidos, potencian a produtividade fronte á calidade e a sustentabilidade.

Ademais, se as abellas realmente desaparecesen produciríanse reaccións en cadea, que involucraría a todos os sectores económicos, as sociedades e os ecosistemas. Os cultivos que dependen deste tipo de polinización verían reducidos os seus rendementos, o que implicaría aumento de custos e diminución de beneficios, o mercado resentiríase e os prezos dispararíanse a nivel mundial, polo que, por exemplo, unha laranxa custaría unha fortuna.

Iso poñería en risco a saúde mundial, posto que os cítricos provén da maioría da vitamina C que se consome, pero tamén se vería afectada a biodiversidade, debido a que cada árbore non só dá froitas, senón que é en si mesmo un ecosistema e ao desaparecer acabaría con outras especies en cadea, rompendo o equilibrio ecosistémico local.